Al van in de vroege prehistorie is er sprake van dans en ritme. De oudste tekeningen die naar dans verwijzen dateren van 30.000 v.C. Als we dit dansgedrag vergelijken met dieren dan zien we dat dan een vorm van communicatie was. Mannelijke dieren lokken vrouwtjes met grote en pronkerige bewegingen.
Zijn oorsprong is te vinden in de ‘godenverering’. Doormiddel van dans werden/worden de goden gunstig gestemd. Later werd dan ook gebruik voor het uitdrijven/afschrikken van demonen en slechte geesten. Als iemand ziek werd in een stam begon heel de stam de zingen en te dansen, de zieke in kwestie zweette de ziekte letterlijk uit.
In de tijd van de Grieken en Romeinen is dans een vorm van vermaak en vertier geworden.
In de middeleeuwen werd dans als zondig bestempeld door de kerk.
In de renaissance komt de cultuur in een stroomversnelling. Eten, drinken, … ook dans werd dan weer heel populair en kunstzinnig.
In de 20ste eeuw ontstaan er 3 nieuwe grote dansstromingen. De ‘ballroom’, ‘Latijns-Amerikaanse stijl’ en de ‘swing&rock -‘n-roll’. (Men ging deze dansen opschrijven en er bepaalde regels voor opstellen)
In de jaren ’80 ging men zich ook richten op danswedstrijden.
Later kennen nog veel meer stijlen hun doorbraak. Afrikaanse dans, salsa, tango, klassiek ballet, hip hop, breakdance,… allen zijn ze bekend door de meerderheid van de bevolking, allen worden ze met invloeden van andere dansstijlen en muziekinvloeden veranderd tot nieuwe concepten.
Hoe meer we evolueren in onze technologische maatschappij hoe minder voeling we hebben met onze medemens. Dans kan ‘bruggen bouwen’. Het is universeel en kan passioneel, teder en broos zijn maar ook energieverrijkend en openend zijn!